Docent Roland schrijft over Syrische Nabil
Als docent Nederlands als tweede taal (NT2) geeft Roland Frijters les aan statushouders. Mensen die inburgeren, maar ook aan anderstaligen die in Nederland werken. Zijn cursist Nabil maakte op hem zoveel indruk dat hij er een verhaal over schreef.
Nabil uit Syrië kwam zo’n 1,5 jaar geleden bij ons op school. Een bescheiden, beetje verlegen man van rond de 50. Hij sprak bijna geen Nederlands.
Elke ochtend om 08.50 uur was hij op school. In de pauze luisterde hij naar Syrische muziek met een klassiek tintje. Hij vroeg altijd toestemming aan mij om dit mogen te doen. Als ik hem hielp of een complimentje gaf, dan deed hem dat goed. Hij wilde begrijpen en leren. Dat was duidelijk.
Een waar kunstenaar
Op een ochtend net na de pauze vraagt Nabil of ik even wil komen kijken naar zijn boek. Tussen de opdrachten zie ik een prachtige tekening van een vrouw. Ze is gehuld in gewaden en heeft waterkruiken in haar armen. Ze staat met haar voeten in het water. Achter haar in de verte is een waterval. Nabil gebruikte zijn potlood dus niet alleen voor het schrijven van de antwoorden in zijn boek. De getekende schaduwen in het tafereel zijn tot in detail. En net echt. Hier zit een kunstenaar voor me. Ik kan mijn ogen niet geloven. Nabil wil dit liever niet aan de groep laten zien. Ik respecteer zijn wens.
Piano te leen
De dochter van Nabil komt wel eens op bezoek in ons lokaal. Zij zit in de Internationale SchakelKlas (isk) in hetzelfde gebouw als haar vader.
Zo trots als een pauw laat Nabil filmpjes zien van zijn dochter. Zij is erg muzikaal. Ze speelt heel goed piano, viool en kan zingend op de oed spelen. Ik ben sprakeloos. Wat een talent. Ik geef Nabil de tip om contact op te nemen met de muziekschool. Twee weken later is er een piano afgeleverd bij Nabil. Te leen gekregen van de muziekschool. Fantastisch.
Voetballen in het veteranenteam
Nabil komt in de coronacrisis haast niet meer buiten. En ziet niemand meer naast zijn vrouw en dochter. Het Nederlands spreken gaat hard achteruit. Met weinig woorden geeft hij online aan dat het niet zo goed met hem gaat. Hij heeft een taalmaatje aangevraagd, maar dat duurt ook lang in deze tijd. En dat is wel wat hij nodig heeft. Het spontane en vrije van een taalcafé past niet bij Nabil als ingetogen persoon.
Ik weet dat Nabil vroeger veel voetbalde. Dus ik mail een aantal voetbalteams in Bergen op Zoom om te vragen of zij iets voor hem kunnen betekenen? Een voetbalclub uit Halsteren nodigt ons uit om kennis te maken. Zij zijn nieuwsgierig naar Nabil. Misschien is hij een goede hulp van de terreinknecht? In de ogen van Nabil zie ik dat dit hem goed doet. Dit heeft hij nodig. Vol trots en nog steeds met weinig woorden legt hij uit hoe goed hij kon voetballen in Syrië. Hij beeldt dit zo overtuigend uit in algemene voetbaltaal. Het maakt diepe indruk.
Een week later wordt Nabil toegelaten tot het eerste team van de veteranen. Ik leg hem alle termen en kreten op en rond het veld uit. Nu is hij goed voorbereid. Over een week de eerste wedstrijd.
Net zoals veel cursisten, is ook Nabil bijzonder dankbaar voor de hulp en tips die hij krijgt van iedereen om hem heen. Hij wil zijn dankbaarheid kunnen uitdrukken. Wanneer zeg je: ‘Alvast bedankt'? Of: ‘Bedankt voor de moeite’? Hij test dit uit op iedere situatie die zich voordoet en kijkt mij dan hoopvol aan. Hij oefent zo enthousiast hiermee dat hij alle cursisten aanstak. De hele ochtend hoorde ik bij alles wat ik deed: ‘Alvast bedankt’ en ’Bedankt voor de moeite’. Het is belangrijk voor hen. En dat is het ook.
De naam Nabil is fictief. Als bescheiden man wilde Nabil liever niet met zijn echte naam in het artikel.
