De zorghelden van Curio

Antoinette de Peuter (50), werkt in de wijkverpleging bij Thebe:

“Het moeilijke in deze tijd is de afstand. Je kunt niet meer zomaar een arm om iemand heen slaan. De zorg is flink afgeschaald. Op mantelzorgers wordt een beroep gedaan. Net als op de cliënten zelf. De mooie initiatieven in de samenleving waardeer ik enorm. Van de buren kreeg ik prachtige bloemen. En op kantoor werden bloemen van Ali B bezorgd voor cliënten en medewerkers. Een aantal cliënten wist niet wie Ali B was, maar dat veranderde niets aan hun blijdschap. Ik kan momenteel niet naar school, maar het online leren gaat goed. Docenten bieden steun en ik kan met al mijn vragen terecht. De school krijgt van mij een dikke pluim.”

Marina van de Voorde (46), werkt in een verpleeghuis met dementerende cliënten:

“Mijn cliënten snappen er niks van. En je kunt het niet aan ze uitleggen. Ik probeer het bewust een beetje luchtig te houden in deze moeilijke tijd. Door af en toe een grapje te maken bijvoorbeeld. Tegelijkertijd verleen ik zorg op hoog niveau. Het is belangrijk om alle protocollen te volgen. Ik merk dat ik veel bewuster bezig ben met mijn werk. Om te zorgen dat cliënten contact houden met hun familie helpen we met beeldbellen. Het is fijn om dat voor ze te kunnen doen. Je merkt dat iedereen een steentje wil bijdragen. Kinderen maken tekeningen of er wordt gebak bezorgd. Mijn studie gaat ondertussen gewoon door. Dat komt neer op veel zelfstudie en lessen via beeldbellen. Gelukkig steunt de school me goed.”

Romey Goossens (25), werkt bij de GGZ:

“Ik werk op de Reso Koepelstraat: een Woon Ondersteunende Zorg-setting. Cliënten met psychische problemen krijgen hier woontraining. Met als doel dat zij uiteindelijk op zichzelf gaan wonen. Alle cliënten volgen een therapieprogramma. Bijvoorbeeld werken op een zorgboerderij of vrijwilligerswerk. Door de coronacrisis ligt dit nu stil. Daardoor missen ze structuur. Ik organiseer extra sportlessen en ondersteun de cliënten zo goed mogelijk. Dat neemt een hoop irritatie weg. Tijdens de videogesprekken met mijn docent en medestudenten kan ik mijn hart luchten. We steunen elkaar en er is aandacht voor elkaars problemen. We praten bijvoorbeeld over coronapatiënten. Op de werkvloer doe je dat niet om onrust te voorkomen.”

Katinka Bruggenwirth (59), werkt in een hospice

“Het is een erg zware tijd voor cliënten. Afscheid nemen is beperkt. Per dag mogen er twee mensen op bezoek komen. We moeten afstand houden, maar juist nu sla ik wel eens een arm om een cliënt heen. Ook voor onszelf is het zwaar. Een aantal collega’s is ziek en ik werk extra diensten. We letten goed op elkaar en overleggen op afstand. Maar het voelt vaak eenzaam. Daarentegen is het hartverwarmend hoe iedereen ons steunt. Musici van cultuurcentrum Nieuwe Nobelaer maakten buiten muziek. En van Ali B kregen we bloemen. Online les krijgen gaat goed. Toch mis ik de interactie met docenten en medestudenten. En soms vind ik het lastig om aan mijn huiswerk te beginnen.”

Emine Perkgöz (51), werkt in de wijkverpleging

“Eigenlijk is mijn werk niet heel ingrijpend veranderd. Behalve dat ik nu extra uren op de afdeling draai. De meeste hygiënemaatregelen hanteerden we al. Onze cliënten zijn erg blij en dankbaar dat we blijven komen. Vooral cliënten die geen partner hebben. Beeldbellen wordt wel gedaan, maar is soms frustrerend. Je kan iemand niet even vasthouden of een knuffel geven. Ik merk dat mensen zich veel meer uitlaten over allerlei onderwerpen. Ze vertellen meer. De band met cliënten lijkt alleen maar sterker te worden. Toen ik een tijdje kortademig was, werd ik wel ongerust. Ik heb me laten testen en bleek gelukkig niet besmet te zijn. Mijn huiswerkopdrachten en examenverslagen maak ik vaak na het werk. Ik mis school, maar ben blij dat ik kan werken.”

​Wil jij ook het verschil in de zorg maken? Bekijk onze opleidingen zorg en welzijn hier of meld je direct aan.