Karin van Zoomeren – medewerker | Met of zonder wieltjes: iedereen wil gezien worden
Karin van Zoomeren doet volwaardig mee in de samenleving. Toch voelt ze dat ze niet door iedereen ‘voor de volle 100 %’ wordt gezien. Dat heeft alles te maken met haar rolstoel. Ze is opgeleid tot sociaal werker en applicatiebeheerder en wordt al 24 jaar ingehuurd door Curio. Op haar werklocatie bij het open leercentrum (OLC) aan de Terheijdenseweg voelt Karin wel de volle waardering van haar collega’s en de studenten.
Op het OLC is Karin een vaste waarde. Ze helpt studenten en docenten bij het omgaan met computers en alles wat daarbij komt kijken. ‘Ik heb veel geluk gehad dat 24 jaar geleden iemand mijn kwaliteiten zag. Anders was ik misschien nooit aangenomen. Ik heb lang moeten solliciteren voordat ik een baan vond. Gelukkig zit ik nu al jaren op mijn plek bij Curio.’
Elke dag beperkingen, maar niet beperkt
Karin zit sinds haar 21ste in een rolstoel. ‘Het heeft lang mijn leven bepaald. Van huis uit was ik gewend hard te werken, altijd net wat meer doen dan een ander. Maar als je in een rolstoel zit, word je daarin beperkt. Want 24 jaar geleden was het niet vanzelfsprekend dat een rolstoeler ergens aan de slag kon. Soms werd ik om simpele dingen niet eens uitgenodigd voor een gesprek. Bijvoorbeeld omdat er geen lift was in het pand. Nog leef ik elke dag met beperkingen. Onlangs liepen mijn collega’s bij een uitstapje even over het gras, dat lukt mij natuurlijk niet. Maar ik kan er inmiddels goed mee omgaan en het bepaalt mijn leven niet meer. Dat komt ook door mijn fijne baan.’
Het gesprek aangaan zonder oordeel
Werken met studenten vindt Karin het leukste van haar werk. ‘Ze zijn allemaal verschillend, het is zo afwisselend. Ze maken nog lang niet altijd de goede keuzes en leren nog hoe ze situaties kunnen oplossen. De een is makkelijk benaderbaar, bij de ander duurt het lang voordat ze zich openstellen. Ik heb voor iedereen aandacht, maar het meeste voor die studenten die zich niet zo makkelijk laten zien. Als iemand ergens alleen zit, ga ik er altijd naartoe. Ik weet hoe het is om er niet altijd bij te horen. En ik heb geleerd om het gesprek aan te gaan zonder te oordelen. Het zou mooi zijn als iedereen dat kan. Want ondanks dat we allemaal anders zijn, we willen allemaal worden gezien en gehoord.’
Iedereen zijn eigen ding, maar wel veilig
Karin vindt het fijn als mensen open zijn, ook over haar rolstoel. ‘Een jaar of twee geleden vroeg een student me op de man af waarom ik in een rolstoel zit. En of hij mijn handbike en rolstoel mocht uitproberen. Dat mocht zeker en het was leuk! Het stellen van vragen is trouwens zeker niet verplicht. Ik vind het prima als dat niet gebeurt, iedereen mag zijn eigen ding doen. Als mensen dan maar niet achter mijn rug om lacherig doen. Het moet wel veilig blijven. Gelukkig merk ik dat bij mijn collega’s nooit, het zijn hele fijne mensen! Ik word gesteund, ze zien me voor de volle 100% aan, weten wat ik kan en dat ze nooit bang hoeven te zijn dat ik iets niet doe.’
Iets voor een ander betekenen
De plek waar Karin werkt is goed toegankelijk. ‘Er is hier een lift die eigenlijk bedoeld is voor in een woning. Maar het is voldoende. Wel vind ik het jammer dat ik niet in vast dienstverband werk bij Curio. Tegelijkertijd weet ik: de Nederlandse samenleving is niet goed ingericht op mensen in een rolstoel. Ik heb daar jaren voor gevochten, ook bij de gemeente. Daar gaat veel energie in zitten, het systeem en de manier van denken zijn lastig te veranderen. Gelukkig maken collega’s voor mij vaak het verschil. Ze stappen zo bij een directeur naar binnen als iets niet goed is geregeld. Ik waardeer dat erg. Zelf heb ik ook eens het geluk gehad iets voor een andere rolstoeler te betekenen. Die wilde onderwijs in het lab volgen en mij werd gevraagd om mee te kijken wat er nodig was om dat mogelijk te maken. Het is gelukt en daardoor kon die student aan de slag. Ja, dat was wel een ‘yes’-moment: dat ik dat voor iemand mocht doen!’
